In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw speelde het eerste elftal van de Voetbal Combinatie Vlissingen een prominente rol bij het landskampioenschap van de amateurs. Vlissingen werd kampioen van de eerste klasse in 1956, 1962 en 1964, maar moest het in de play-offs tot drie keer toe afleggen tegen net iets sterkere tegenstanders: respectievelijk VV Hengelo, Xerxes Rotterdam en Mercurius Rotterdam. De grootste concurrent van Vlissingen werd echter Middelburg, dat vanaf 1963 in dezelfde klasse speelde. De wedstrijden tussen de twee waren echte derby’s en werden zelfs rechtstreeks uitgezonden op de landelijke radio. Wat Vlissingen steeds op het nippertje niet lukte, maakten de Middelburgers later wel waar: zij werden landskampioen in 1966, 1967 en 1969.
Terug naar 1962. De Vlissingse voetballers, met sterspelers als Wim Groenewegen, Rob Moens, Johnny Lilipali en Jo de Waal, hadden tot aan de voorlaatste wedstrijd uitzicht op het landskampioenschap. In de beslissende fase werd echter twee keer verloren en bleek de vierde plek het hoogst haalbare. Het Rotterdamse Xerxes trok uiteindelijk aan het langste eind. Hoe vreemd het ook klinkt, er waren Vlissingers die opgelucht ademhaalden. In die tijd kon de amateurkampioen namelijk direct promoveren naar het betaalde voetbal. Xerxes deed dat in 1962 ook. Voor Vlissingen had een dergelijke promotie, die overigens vrijwillig was, een enorme investering tot gevolg in spelers, veld, tribunes en organisatie. Hoewel de club niet te klagen had over de toestroom van supporters, waren de aantallen nog lang niet genoeg om financieel rond te kunnen komen. Bovendien was het nog maar de vraag of het meedraaien in de kelder van het betaalde voetbal te prefereren was boven een jaarlijkse rol in het landskampioenschap bij de amateurs. Gelukkig voor Vlissingen hoefde de keuze in 1962 niet te worden gemaakt en kon men zich ieder jaar verheugen op de streekderby der Zeeuwse streekderby’s: Vlissingen tegen Middelburg.