De waarschijnlijk meest aansprekende toeristische attractie in Vlissingen aller tijden was de Vlissingse Wandelpier die in de jaren dertig van de vorige eeuw vanaf Boulevard Bankert 150 meter de zee in stak. De pier leeft voort in de herinnering van de Vlissingers die haar nog hebben meegemaakt en er waarschijnlijk gewandeld hebben, maar ook in het collectieve geheugen van de jongere generaties, door de verhalen en door de honderden foto’s die ervan zijn gemaakt.
De pier was onderdeel van een lange reeks van werkzaamheden aan de boulevards die op initiatief van de toenmalige burgemeester van Vlissingen, Albert van Woelderen, waren gestart om Vlissingen nog aantrekkelijker te maken voor toeristen en uiteraard de eigen bevolking. Het toerisme was vanaf 1919, het jaar waarin Van Woelderen was aangetreden, een van de drie pilaren geweest van zijn beleid, naast de ontwikkeling van de havens en de industrie. In de jaren twintig was er in het noorden van Vlissingen al een vliegveld aangelegd, want de toeristen zouden in de toekomst niet alleen per trein en auto komen, maar ook met het vliegtuig. Dankzij een contract met de KLM bedroeg het aantal vliegtuigen dat Vlissingen aandeed in 1932 al meer dan 2.500. Een ander groot project was het verbinden van de drie boulevards tot één lange wandel-, fiets- en autoroute van bijna twee kilometer. Het sluitstuk was in 1939 de bouw van een dam over de ingang van het Haventje van Meijer, dat sinds 1872 diende als uitwateringssluis.
Voor de pier waren al plannen gemaakt in de negentiende eeuw, het begin van het toerisme in Vlissingen. Omdat er nooit voldoende geld bij elkaar kon worden gebracht, was het er nog niet van gekomen. Pas in de jaren dertig kwamen er voldoende fondsen beschikbaar om de droom van de burgemeester en van de meeste Vlissingers te verwezenlijken. In 1934 kon men beginnen met de bouw en op 30 mei 1936 vond de feestelijke opening plaats. De totale lengte was zoals gezegd 150 meter en op het hoofd stond een achthoekig paviljoen met horecabestemming.
De Wandelpier was geen lang leven beschoren. In 1943 werd het grootste gedeelte door de Duitsers afgebroken vanwege de militaire risico’s. De restanten werden kort na de oorlog opgeruimd.